31. Krabben ... (Scratching ...)

Deze keer mezelf bezig gehouden met de edele kunst van het Tectyl-krabben. Dankzij de lage temperatuur buiten (en dus ook in de loods) van ongeveer 0° C is Tectyl hard en niet stroperig. Daardoor kun je gemakkelijk met bijna alles wat je tot je beschikking hebt plakjes van dit zwartbruine spul van de onderkant van de auto afkrabben, -slaan, -duwen en -schuiven. Zo kwam er met gebruik van o.a. een schroevendraaier, een staalbeitel en een plamuurmes steeds een fragment ter grootte van een halve postzegel los van bodem en wielkasten. Het ruimt wel mooi op, al zie je er na een uurtje uit alsof je in een kolenmijn werkt. De zwarte troep op de vloer draagt zeker bij aan dit effect. Na drie uur krabben heb ik de wielkast rechtsvoor zo goed als kaal gekregen, op een stuk van nog een paar tiental vierkante centimeters na. Dat deel zat boven mijn hoofd en m'n armen werden na enige tijd loodzwaar. Volgende keer verder. Het staal eronder ziet er over het algemeen goed uit.
Weer wat later kwam Eric even langs, hij was nog niet eerder wezen kijken, maar was wel benieuwd naar de status van het project. Hij had z'n camera meegenomen en heeft een paar erg mooie foto's van de werkplaats gemaakt, die ik hier natuurlijk graag laat zien: (klik op foto voor vergroot exemplaar)

---

Today I kept myself busy with the noble art of Tectyl-scratching. Because of the low temperatures outside (and inside too) of 0° C, Tectyl happens to become solid instead of viscous. Any tool will easily help scratching, pushing or shifting tiny bits of the brownish-black stuff from the car body: you can use a screwdriver, chisel or putty knife. After no less than three hours I had the front-right wheel-well almost cleaned and I looked like someone working in a coal mine. The floor, covered with black chips added to this illusion. There is part of the job left to do overhead, because working with my arms in the air happens to become a burden after so many minutes. More next time. The steel under the Tectyl appears to be in a great condition.
A while later, Eric visited the shed, he was there for the first time and curious about the project. He brought his camera and made a dozen photos, some of which I have placed here, because they look great. (Click to enlarge...).

(Photos: Eric Boerdam, Arnhem)